Jak wyrażać wdzięczność?

Gdy chwalimy innych, to celebrujemy zaspokojenie wyłącznie własnych potrzeb. Ocena nie wyraża naszej wdzięczności, lecz buduje mury pomiędzy ludźmi, blokuje dostęp do tego, co w nas wszystkich żywe - naszych emocji i potrzeb. Jest osądem, diagnozą i naszą interpretacją zachowań lub wypowiedzi innych. Chwalony człowiek dowiaduje się, co inni myślą o nim i jak go odbierają, nie wie jednak, co czują i czego potrzebują. Czy słowa „super”, „cudownie”, „jesteś wspaniały” dają ocenianemu wystarczająco dużo informacji w jaki sposób przyczynił się do wzbogacenia naszego życia? Czy to właśnie przyjemne emocje skłaniają nas do wyrażenia naszej wdzięczności? Czy raczej zaspokojone potrzeby, spełnione marzenia lub działania zgodne z naszym systemem wartości? Emocje są tylko drogowskazem, informują nas o tym, co dzieje się z naszymi potrzebami, gdy są zaspokojone doświadczamy przyjemnych uczuć. Jak sformułować pochwałę w języku serca, by nasz rozmówca wiedział jak jego działania, czy słowa przyczyniły się do wzbogacenia naszego życia? Pierwszy krok, to wyrażenie naszego spostrzeżenia w postaci czystej obserwacji - „Gdy ułożyłeś swoje zabawki w pokoju” Drugi krok, to uświadomienie sobie emocji, które wywołała nasza obserwacja - „to poczułam wielką radość”. Trzeci krok, to uświadomienie sobie jaka nasza potrzeba została właśnie zaspokojona - „bo potrzebuję pomocy w dbaniu o nasze wspólne mieszkanie.”